İnsan
bu; kimi tartışır, kimi dertleşir,
Kimi
de edep erkân bilmez inatlaşır. (Ahmet
SEVGİ)
“Ahlaksız, yalancı, FETÖ’cü, PKK
işbirlikçisi, şerefsiz ve alçaksın, edepsiz, çirkef, sahtekâr, cibilliyetsiz,
terbiyesiz, çapsız, densiz, münafık, alçak, çapulcu …” ve daha niceleri açık
oturumlarda insanların hafızalarına kazınan kelimeler, hakaretler.
Yaşları 50’nin üzerindeki bu ünvanlı
cahiller, her türlü etik dışı saldırganlıkla yaptıkları tartışmalar,
tartışmadan ziyade bir kavgaya dönüşüyor, ‘belden aşağıya’ vuruşlarla birbirine
galip gelmeye çalışıyorlar. Açıkça; “biz tartışmıyoruz, dövüşüyoruz” der gibi
ekranları kirletiyorlar. Kimi karşısındakini bağırarak susturmaya çalışıyor,
kimi ‘aba altından sopa’ gösteriyor, kimi canlı yayında stüdyoyu terk ediyor.
Bazıları canlı yayında olduğunu bir an unutup ağza alınmayacak küfürler
savuruyor! Peki, bu tartışmaların fitilini kimler ateşliyor? Her şey reyting
için mi, yoksa amaç gerçekten tartışıp doruyu bulmak ve milleti aydınlatmak için
mi?
Tartışmada iki unsur söz konusudur. Bunlar
“akıl ve dil”dir. TV’lerde yapılan açık
oturumlardaki konuşma ve yaşananları incelediğimizde dilin kirlendiğini aklın
ise kapının dışına konulduğunu görmek mümkün! Bağırıp çağırarak, hakaret
ederek, bir tarafa öfke ile saldırarak insanları yönlendirdiklerini zanneden bu
zavallılar ağızlarından kaçırdıklarıyla milletin sadece nefretini kazanıyorlar.
Canlı yayında, ‘katil devlet’ diyebilecek kadar ‘aptal cesareti’ gösteren bu
zavallıların tek derdi, tribünlere oynamak ve ağababalarına şirin gözükmektir!
Evet, açık oturumlar bir nevi arenaya
dönüşmüş durumda. Doğruyu bulma, aklı ön plana çıkarma, samimiyet, vatandaşa
doğru bilgiyi aktarma diye bir kaygıları olmayan dörtlü ya da altılı çeteler
arenaya çıkartılıyor. Tek düşünceleri rakip olarak gördüklerini alt etmek!
Tartışmaların hangi kanalda olduğunun bir önemi yok ve programlarının ‘daimi’
konukları hemen hemen aynı. Bunlar kanal kanal dolaştırılıyor ve ‘eniklerin
havlaması’ gibi, ortaya bir yem atılıp birbiriyle talaştırılıyorlar! Neredeyse
çete olmuşlar! Birbirlerini yenmek için her türlü hileyi mubah görebiliyorlar.
Kullanılan dil tamamen ayrıştırıcı, ötekileştirici, etik değerleri yok sayan
bir söylem dili. Başta yalan olmak üzere kızgınlık, aşağılama, iftira, kin,
öfke… Toplumda algı yaratma üzerine kurulu bu tartışmalardan, nefret kaynaklı
siyaset taraf bulmakta, toplumsal barış ve birlikte yaşamanın temelleri
sarsılmakta. Bu tartışmalarda aynı zamanda ikiyüzlülüğü de görmek mümkün. Daha
bir yıl olmadı, geçen seçimde; sevgi, barış, gülümseme, hoşgörü, kucaklama,
dokunma… ön plandaydı ve bunlarla seçim kazanıldı. Sonra ne mi oldu? “Eşşeğe
altın palan vursan eşşek yine eşşektir” ” vecizesinde olduğu gibi herkes
aslına rucü etti! Maalesef, sevgi, saygı, hoşgörü, barış… kavramlarından
uzaklaştırılan siyaset; cinsiyet, kimlik, inanç, mezhep, ideoloji farklılıkları
üzerinden mücadele alanı oluş-turmaktadır ve ilimsiz siyaset de tam da budur
işte.
Bütün bunlardan dolayı toplum olarak
öfkelenir olduk, strese kapıldık. Çünkü buna benzer durumlar film ve dizi
sektöründe de olunca, haberler de dahil televizyon izleyemez olduk. Çünkü haber
kanalları kötü, çirkin, sinir bozucu ne kadar haber varsa uzun uzatıya
anlatıyor, insanların devletine ve milletine olan güvenini zedeliyor. ‘Bir pire
için yorgan yakan’ bu zavallılar millette fay hatları oluşturdukların ya
farkında değiller ya da bilinçli bir projenin taşeronluğunu yapıyorlar.
Pedagojik yanı hiç dikkate alınmadan pespaye bir şekilde milletin önüne
konuluyor haberler, yorumlar, diziler. Dinledikçe, izledikçe bunalıyor
insanlar. Dayanamayınca da ya televizyon kapatılıyor ya da sosyal medyaya
takılma yolu seçiliyor. Bu da bir çıkış değil aslında. Denize düşüp yılana
sarılmak gibi hani!
Tartışmada amaç gerçeğe ulaşmaktır.
Meseleleri çözebilmenin, doğruyu bulabilmenin yollarından biridir
“tartışma.” Tartışmaya, bir nevi görüşlerin tartılması da
denilebilir. Tıpkı pazardan satın aldıklarımızın ederini nasıl ki tartarak
anlayabiliyorsak, düşüncelerimizin de doğruluğunu ya da yanlışlığını kelamla
tartmaktır tartışma. Tartışmada düşünceler çarpışır, yanlış olan düşünceler
çürütülür. Ortalıktaki kirli düşünce ve dedikodular yok edilir. Tartışmadaki
maksat bu olmalı. Dolayısıyla tartışmada bir sonuca varma amaçlanır, o da doğruyu
bulmaktır. Dolayısıyla tartışma iyi niyetle yapılır, fikrin galip gelmesi
amaçlanmaz, hangi fikir doğru ise ona tabi olunmalı, asıl gaye. Onun için
tartışmada sabır çok önemlidir, çünkü neticede doğru ortaya çıkacak. Bu
bağlamda muhatabın savunduğu düşünce size göre yüzde yüz yanlış olsa bile onu
anla-maya çalışmak, meseleye bir de onun penceresinden bakmak tartışmanın temel
prensibi olmalı.
Namık Kemâl’in “Bârika-i hakikat
müsademe-i efkârdan doğar” (fikirlerin açık ve net çarpışmasından hakikat
güneşi doğacaktır) sözü doğrulara fikir
tartışmalarıyla ulaşılabileceğini ifade etmesi bakımından önemlidir. İyi
niyetle tartışılırsa ihtilaflar hayırlı sonuçlara vesile olur. Tartışmanın
kavga etme, atışma yahut inatlaşma olarak algılandığı bir toplumda tartışmayla
müspet neticeler elde etmek mümkün değildir.
Çünkü amacı bağcıyı dövmek olan bir tartışmada “dediğim dedik çaldığım
düdük” havası olur ki, bir kasa keçiboynuzu yesen bile ele geçen bir gram bal
olmaz. Nitekim bu güne kadar izlediğim hiçbir tartışma sonucunda elle tutulur
bir neticeye ulaşıldığı vaki olmamıştır. Olmuş olunsaydı her hafta aynı başlık
tekrar tekrar tartışma konusu yapılmazdı.
Cahillerle zinhar tartışmamak lazım.
Tartışmanın itibarı zedelenir ve hiçbir hayırlı netice de elde edilemez. Düşünebiliyor
musunuz, bu günkü liderlerle 1990 öncesi liderler gibi tartışma programları
yapılmış olunsaydı ne gibi durumlar ortaya çıkardı? Şimdiki liderler iyi ki
tartışmıyorlar. Zira o günlerdeki tartışma-larda seviye vardı ve günlerce
tartışma programlarını beklerdik. Bu gün seviyesizlik var ve tartışma sonucu
kan gövdeyi götürebilir! Bu gün liderler tartışmış olsaydı, öyle inanıyorum ki
Türkiye’nin her türlü ulusal çıkarları “etek taşı” gibi ortalığa serilirdi.
Tıpkı “Mit tırları” operasyonunda olduğu gibi. Şimdiki liderlerde nükte yok,
güzel Türkçe yok, ülkenin bağımsızlık derdi yok, ulusal çıkarlar konusunda
ortak bir düşünce yok; yalan ise diz boyu! Onların tartışmasından Allah bu
milleti korusun!
“Günümüzdeki tartışmacıların pek çoğunun
en büyük silahı edepsizliktir!” Oysa edep her şeyde geçerlidir ve insan edepli
olmak zorundadır. Bazıları, “Tartışmanın edeple ne alâkası var?” diye
sorabilir. Edep beşikten mezara kadar bırakılmaması gereken en önemli
özelliktir ve insanidir. Onun için tartışmanın da her şey gibi bir edebi
olmalı. Zira edep ahlaktır ve ahlakın olmadığı yerde ahlaksızlık devreye girer.
Onun için ekrandaki tartışmalar bir süre cicim micim şeklinde yürüdükten sonra
bir anda birbirine saldırmaların temelinde, etik değerlerden yoksunluk yatmaktadır.
Ne
güzel demiş koca Yunus!
“Edebim el vermez edepsizlik edene.
Susmak en güzel cevap, edebi elden
gidene!”
En iyisi susun da bu millet rahat etsin.
Milletin irfanı sizin yorumlarınıza ihtiyaç duymaz. Çekilin önümüzden bizi
rahat bırakın. Sizin tepinmenizden yeter ezildiğimiz!
İsmet YALÇINKAYA
14.03.2020
News
