Sevgili
oğlum,
Hayatımın
çoğu zamanında herkese değer vermeye baktım. Ama insanlar kendine değer
verenlerin her zaman kendisine destek olması şartmış gibi bazen destek
olamadığımız zaman bizlere küsmeye ve başlıyorlar. Bizde onlara değer vermemeye
başladığımız zaman bize değer veriyor görünerek bizi suçlamaya devam ediyorlar.
Nerede ise kendi hatalarından dolayı bizim onlardan özür dilememizi
bekliyorlar. Kendini hatasız gören insanları tehlikeli bulur ve uzak kalırım. O
zaman onların kötülüklerinden de kendimizi korumuş oluruz.
Sevgili
oğlum,
Kitap
okumadıkları halde, kendilerini geliştirmedikleri halde, sırf bazı ünvanı var
diye konum olarak bizi küçümseyerek “sen yanlış anlıyor ve düşünüyorsun” diyen
insanlara sert tepki gösterdiğimden dolayı bu tür yaklaşımlarda bulunanlar
benden uzaklaşırlar ama ben dert etmem. İnsanın yanlış düşüncesini bedensel
engeline bağlayan ya da fiziki durumuna bağlayarak değerlendiren insana ne
yapmak gerekir. “Sana öyle gelir, onlar öyle değildir” sözünü sana sık sık
söyleyen insanlara ne demeli? Aynı insanın “bedensele engelli olduğundan mı
kaza yaptın? Demesine ben “sen kafanda saç olmadığından mı böyle saçma
konuşuyorsun? “ desem bana ne cevap verir? Bana “Burnu hava da “ mı der yoksa
“dudakları burnunun altında mı?” Bunu söyleyen insanlarında ünvanlarına
sığınması karşısında ne edeceğiz. Edeceğimiz şu “değer verdikleri kadar değer
vereceğiz” Susacağız tabii ki. Ya da uzaklaşacağız. Duymayacağız. Yoksa insanı
küçümseyerek deli ederler.
Sevgili
oğlum,
Herkes
değerli şu gökkubbe altında. Hava su hepimizin. Kimi belki paraca bizden çok
kimi başka özellik olarak bizden farklı. Ama bu farklılık üstünlük manasında
değil.” İnsanların hayırlısı insanlara faydalı olandır”. Tabii ki imkanına göre
en çok veren en çok paylaşandır. Sevgisini ilgisini anlayana en güzel sunandır.
Eğer karşısındaki insan bu sevgiyi anlamıyorsa, bilgiyi almakta inat ediyorsa o
zaman sorun bizde değil. Değer bilene fırsat sunar hayat. Değerden anlayana.
Bunu okuyanlardan “değer vermek ne demek” diyenlerde olursa bizim susmamız
lazım. Değerin ne demek olduğunu bilemeyen insana nasıl değer verelim?
Canım
oğlum,
Tüm
bunları neye yazdım? Sen de çok insana değer verdin zamanında sevdin. Ama
zamanı gelince gördün ki, senin değer verdiklerin sana değer vermemiş.
Derslerini ihmal etmiş ve başarısız olmuşsun. Hatanı anlar anlamaz derslerine
aslınca başarı geri geldi. Hayatta aynen böyledir. Değer vermemen gereken
insana değer verince işlerin aksar, onlarla harcayacağın zamanı kitap okuyarak
ya da düşünerek değerlendirsen daha verimli oluyor. Değer vermeyen insanları
muhatap olmadan düşünmek bile insanın sinir sistemini etkiliyor. Bunları
yaşayarak öğrendiğimden sana tavsiye ediyorum. Yani değer vermeyeni sana değer
verene kadar dikkate almamak. Düşünmemek. Ama biz silemediğimiz için de hep
sorun yaşıyoruz. Bu da sinir sistemimize zarar veriyor. O halde aklımıza
getirmemek için olağanüstü çaba harcamamız gerekiyor. Bunu başarabilirsek zaten
onlarda belki bizi anlayacak değer verecekler. Umudumuz o yönde ama bazı sabit
fikirli insanları ne yaparsak yapalım kölesi oldukları egolarından
kurtulamayacaklar.
Sevgili
oğlum,
“İnsana
değer vermeme “ konusunda o kadar dertliyim ki, toplumumuzda ne yazık ki çok
insan “engelliyi küçümsemiyoruz” derken bile davranışları ile bunu çok açık
ifşa ediyorlar dilleri ile beden dilleri çelişiyor. Okuyup faydalanan çok
olduğu halde sırf inat olsun diye onların kaleme aldıkları eserleri
okumuyorlar. Galiba “üreten engelli” çok insana dokunuyor ki, ondan faydalanmak
istemiyorlar. Onları değil de “İnsanların hayırlısı insanlara faydalı olandır”
ve “oku” emrine aşk derecesine bağlanarak seven insanlara da bu sevgiyi
aşılamaya çalışanı bu emri veren Yaradan mutlaka görecek ve geç de olsa onu
görecek ve zamanı gelince de mükafatlandıracaktır. Bu umut bize en güzel ödül
ve sermayedir.
Canım
oğlum,
Aslında
değer vermeyenlerden uzaklaştıkça “oku” emrine daha çok yaklaşarak bilgi
doluyoruz. Bunu görmek istemeyen, “oku” emrini duymak istemeyen insandan daha
büyük engelli insan olur mu? Olmaz mı sen karar ver. Varsın “ sen yanlış
düşünüyorsun” demekten başka bir şey bilmeyen insanlar. Onlara bir söz
söylememek lazım. Duymak istemeyene ne kadar söz söylesek boş, görmek isteyene
ne kadar ibret verecek şey göstersek gene boş. En güzeli de seni duymak
istemeyeni duymamak görmek istemeyeni görmemek ve yeni bilgiler edinmek ve
güçlenmek içi de durmadan okumak.
Sevgili
oğlum,
Öyle bir
devirde yaşıyoruz ki dünyevi ve dini ünvanlar alan insanlar her şeyi
bildiklerini sanmaya başlıyorlar. Halbuki bilmek bir şey ifade etmez
bildiklerimizi insanların yararına kullanamadıktan ve insanlarla bilgi ve
sevgimizi gerçek manada paylaşamadıktan sonra. Sadece okumak ile de olmuyor
bilgimizi paylaşacak ve bize değer vererek gelecek veya davet edecek insanlar
da lazım. Yalandan sevgi ve bilgi o kadar sırıtır ki güneş gibi belli olur. Bir
kişi inansa on kişi inanmaz. Neye yarar o zaman “seviyorum” demek?
Canım
oğlum,
Okumaya
öğrenmeye ve gerçekler aramaya devam eden faydalı şeyler konuşmayan insanlardan
uzak kalanları insanlar “yalnız” sanırlar. Yani sanırlar. Öyle ki onlar
okuyarak düşünerek boş konuşmaktan uzak kaldıkları için hep ibadet
halindedirler bunu herkes anlayamaz. İlla da konuşacak isek “ya hayır konuş ya
sus” diyen büyük insana uyacağız.
Canım
oğlum,
Zamanı
okumak ve sevdiğin oğluna kızına mektup yazarak gelecek nesillere bırakmak ne
güzel duyguymuş ki, ben bu duyguyu sana mektup yazarak, kardeşine mektup
yazarak, dostlarıma mektup yazarak değerlendiriyorum. Üzerine alınarak bu mektupları
başka anlamlar yükleyen de mutlaka oluyordur ama o da artık kendi sorunları. Bu
mektuplar kimseyi ima etmeyen, hedef almayan sadece doğru bildiklerimi
anlattığım yazılar. Geleceğe kalsın gelecek nesillerde faydalansın düşüncesi
ile yazılıyor ve “söz uçar yazı kalır torunlara “ inancı sonucu ortaya çıkıyor.
”Kaleme and olsun” diye yemin edenler mutlaka bu iyi niyetle yazılanları da
anlıyorlar ve görüyorlar. Başkaları görmemiş anlamamış ne gam?
Muhabbetle
kucaklıyorum.
News
