ELİN ELİMDE OLSUN / KAPI KAPI DİLENEK”

ABONE OL

News

Duran’ı, tekkeyle kubbeyle ancak bulmuşlardı. Tekke vergisiydi yani. Altı bacının bir kardeşiydi. Baba ocağını yaksa yaksa Duran yakardı. Şımarık büyümüştü. O yüzden evde, hatta köyde bile lafının üstüne laf yoktu.

Tekke vergileri biraz delişmen olur. Büyüyünce oturur derlerdi ama büyüdükçe kuduruyordu. Aile, varlıklıydı.

Duran, boylu boslu, yakışıklı, gösterişe düşkündü.

Büyükleri dünyalarını değiştirince, “Kırıldı beyler paşalar, kellere kaldı köşeler” hesabı ne oldum delisi oldu.

“Ben bu evi pazarlayacağım” sloganıyla elle tutulan, gelir getiren ne varsa satmaya başladı. Önce çok gelir getirenden başladı. Su altındaki tarla, verimliydi. Ne eksen bitiyor, iyi ürün veriyordu. Müşterisi de çoktu. Önce orayı çıkardı, elden. Paralar geldikçe coştu. Hazıra dağlar dayanmaz derler. Para dediğin el kiridir, yıkadın mı gider. Rahmetli Ramazan Öz, “Parayı zaptetmek deliyi zaptetmekten zordur” derdi. Şimdi Duran’da ikisi de vardı: para da, deli de… Doğal sonuç: elde avuçta ne varsa saçtı savurdu.

O savurdukça bacı ve eniştelerinin canları çok sıkılıyor üzülüyorlardı. Yapma etme, sonra toparlayamazsın gibi çırpınışlarına kulaklarını tıkamıştı. Onlara “Bu işlere aklınız ermez. Bir süre sonra bu evi nasıl uçuracağımı göreceksiniz. O zaman sizi de unutacak değilim her halde, kanatlarımın altına alırım merak etmeyin” diye dalga geçiyordu. Onlar da “Sarhoşu bırak yıkıldığı yere kadar gitsin” sitemiyle yakasını bırakmış, “Allah’ın dediği olur” demiş. Ağızlarını yummuşlardı.

Uzun sürmedi. Çabuk yıkıldı sarhoş. Yine de akıllanmadı. Satacak bir şey kalmayınca bu kez de borçlanmaya başladı. Ailenin önceki varlığına güvenen eski dostlar bir süre borç verdiler ama baktılar ki dibi dibeği, akıllanacağı yok. Duran hâlâ eski ayağına aksıyor. Gösterişli yaşamından en küçük bir ödün vermiyor.

Edemediler, “Zararın neresinden dönsek kârdır” diye önceki verdiklerinin üstüne birer tas soğuk su içip Duran’ı baş başa bıraktılar, aklıyla.

Simdi zavallı, kapın kapın kapınıyor. Sinekten yağ çıkarmaya çalışıyor ama boşuna. İşbaşına gelmeden önceki evin durumunu mum yaksa bulamayacaktır artık. Ne var ki tencere kaynamak, kör olası boğaz, yemek istiyor. Bunaldıkça komşulara çatıyor. Onunla yetinmedi, bacı ve enişteleriyle de aralarını açtı. Selam verecek kimsesi yok.

Şimdi Duran, “Hani benim ile lokma yiyenler / Sen ölme de ben öleyim diyenler” türküsünü söyleyerek iş arıyor.

İşkur’un önü de hayli kalabalık, bu günlerde. İğne atsan yere düşmüyor. Bunlar da mı mirasyediler acaba? Belediyeden bir yardım kolisi gelse bari… Onu da engelliyorlarmış.

Çevremizde Duran gibi yaşayan nice Duran’lar var. Hangisine rastlasam yüreğim parçalanıyor. Eve ekmek götürecek kadar kazanmaya çoktan razılar ama ekmeğin aslanın ağzında değil, karnında olduğunu da yeni yeni, ve de acı acı fark ediyorlar…

Son pişmanlık fayda etmiyor ki…