BİZ ANNE BABALAR NEREDE HATA YAPTIK/YAPIYORUZ?

ABONE OL

News

Dün akşam bir annenin sınavı kazanamamış çocuğuna söylediklerine şahit oldum;

“Yemedim yedirdim, içmedim içirdim, giymedim giydirdim, saçımı süpürge ettim, özel kursa gönderdim, dünyanın test kitabını aldım, cep telefonu istedin aldım, bilgisayar istedin aldım, internet dedin bağlattım. Yediğin önünde yemediğin arkanda, elbiselerin ütüleniyor, nasıl olsa hizmetçin var. Sana para yetiştirmek için işe de girdim. Kiminin bokunu yıkadım, olur olmaz adamların temizliğini yaptım, lafını işittim…”

“Elin çocukları sınavı kazandı, sen kazanamadın. Zehir zıkkım olsun tüm emeklerim…”

ALIN SİZE GÜNÜMÜZ TİPİK BİR ANNE ÖRNEĞİ!..

Kim bilir bu çocuk nasıl bir disiplinle çalıştı, ne tehditler, ne dayaklar yedi…

Arkadaşlar hep söylüyorum, dayakla, tehditle, korkutmakla ve aşırı disiplinle çocuğu terbiye etmek, günümüzde geçerli olan bir eğitim metodu değildir. Her ne sebeple olursa olsun, çocuğu kaba kuvvetle terbiye etmeye kalkışmak cehaletin ve acizliğin bir işaretidir. Bundan vazgeçmek lazım…

Dövülen, korkutulan, köşeye sıkıştırılan, iktidarı elinden alınan çocukları özgüven eksikliği gibi ciddi problemler beklemektedir. Okul hayatı başta olmak üzere, aile hayatında ve iş hayatında da bu çocuklar telafisi zor sorunlar yaşamaktadır..

Unutmayınız!…

“Dayak en kötü bir eğitim vasıtasıdır.” Ceza vermek suretiyle sağlanan terbiye, korkuya dayanan temeli çürük bir terbiyedir..”

İçki içen, sigara içen, eroin kullanan, kumar oynayan, kötü yollara düşen günümüz gençleri dağılmış veya dağılma aşamasında olan ya da baskıcı ailelerin çocuklarıdır.

O halde terbiyenin ve çocuk üzerinde disiplin sağlamanın en emin vasıtası, SEVGİ, ŞEFKAT VE SABIR İLE ÇOCUĞA İYİ ÖRNEK OLMAKTIR..

Çocuğunuz ders çalışıyorken, televizyonu kapatmak, ona telefonu bırak derken kendinizin de telefonu kapatmanız, misafirliklerinizi, temizlik işlerinizi ertelemeniz, evlerinizdeki sorunlara çocuklarınızı alet etmemeniz gerekir.

Biz anne babalar bir de şurada yanlış yapıyoruz;

Hayal kırıklığına uğramış, hayattan umduğunu bulamamış, son kuşak biz anne babalar olarak hayallerimizi gerçekleştirmek için çocuklarımızı kullanıyoruz..

-Benim yapmadığımı çocuğum yapsın,

-Benim giyemediğimi çocuğum giysin,

-Benim yaşayamadığımı çocuğum yaşasın…

Anne babalar olarak artık bu cümleleri kurmaktan vazgeçin.

Oysa biz, çocuklarımızın bizi nasıl mutlu edeceklerinin hesabını yaptık. Biz çocuklarımızı nasıl mutlu edeceğimizi dikkate almadık. Çocuklarımıza, istesin veya istemesin, sevsin veya sevmesin; bir sürü şeyler öğrettik, ihtiyacı olsun olmasın birçok şeyleri yükledik, onlardan hep farklılıklar, verdiklerimizin karşılıklarını bekledik. Çocuklarımızı farkında olarak veya olmayarak başkalarıyla kıyasladık, hep yarıştırdık vs..

Neden?

“Ne harika çocukları var!” desinler diye…

Biz anne babalar olarak, çocuklarımızın hafıza ve kabiliyetlerine göre yönlendirme yapmıyoruz. Yani büyüdükleri zaman hangi meziyetlerinin daha baskın olacağını tahmin edemiyoruz..

Kısacası biz anne babalar, “Çocuklarımızı küçük yaşlarından itibaren ihtiraslarımıza kurban ettik.”

Neyse, mesele büyük, içinden çıkılacak gibi değil…

Anne en son çocuğuna ne dedi biliyor musunuz?

Sana bir şans daha veriyorum, sınavı kazandın kazandın yoksa seni sanayiye ya da boyacılığa göndereceğim.

Bu hiç olmadı, burada dur anne!

Ne demek sanayiye göndereceğim, boyacılık yaptıracağım?

Bu sanata ve sanatçıya bir saygısızlıktır.

Hele unutulmaya yüz tutmuş terziye, kunduracıya, tamirciye hakarettir…